اثربخشی درمان شناختی رفتاری درکاهش علائم وافزایش خودکنترلی کودکان دارای اختلال نارسایی توجه بیش فعالی 12-7ساله شهرتهران

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی رفتاری در کاهش علائم و افزایش خودکنترلی کودکان دارای اختلال نارسای توجه/بیش فعالی 12-7 ساله شهر تهران انجام گرفت . روش: این پژوهش در حیطه تحقیق نیمه آزمایشی است به منظور آزمون فرضیه های فوق نمونه ای شامل 30 کودک که به درمانگاه کودک و نوجوان بیمارستان روانپزشکی روزبه شهر تهران و کلینیک روانپزشکی که براساس تشخیص روانپزشک و براساس پرسش نامه تشخیصی علایم اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی کانرز این اختلال را دارا بودند انتخاب گردیدند و به صورت کاملاً تصادفی در دو گروه آزمایشی 15 نفر و گروه کنترل 15 نفر قرار گرفته اند و کودکان گروه آزمایش 8 جلسه و هر جلسه به مدت 1 ساعت تحت آموزش روشهای شناختی-رفتاری قرار گرفتند. یافته ها: جهت ارزیابی و جمع آوری داده ها، از پرسش نامه تشخیص اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی dsm-iv و پرسشنامه کانرز معلم و والدین و پرسشنامه خودکنترلی کودکان کندال و ویلکاکس که توسط معلم و والدین کودکان دارای اختلال نارسایی توجه /بیش فعالی تکمیل گردید استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از دو روش تحلیل کوواریانس اندازه های تکراری استفاده شد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که در پایان دوره آموزشی ، در گروه آزمایش که آموزش شناختی رفتاری دریافت کرده اند نسبت به گروه کنترل علائم بی توجهی، بیش فعالی/تکانشگری کاهش و مهارت خودکنترلی در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی افزایش یافت. براین اساس، می توان نتیجه گرفت که روش آموزشی شناختی رفتاری کودک محور بر کاهش علائم بی توجهی، بیش فعالی/تکانشگری و افزایش خودکنترلی در این کودکان تاثیر دارد و در کنار درمان رایج دارو درمانی می تواند به عنوان درمان مکمل برای افزایش مهارت خودکنترلی و کاهش علائم در کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی توسط متخصصان و روانشناسان به کار گرفته شود. واژگان کلیدی : اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی ، خودکنترلی ، درمان شناختی-رفتاری ، کودک